Wat is de status van jullie relatie? De enige die dit weet laat niks weten. What to do? En weer ga je voor advies naar je o zo wijze en eerlijke vriendinnen. Je vertelt hun natuurlijk niet dat je je de afgelopen tijd hebt gedragen alsof je al officieel zijn vrouwtje was. Al die details laat je weg. Want euh sja, dat is irrelevante informatie, bovendien is het ook een beetje voorschut om te zeggen dat je nu zelf het meisje bent die zich zo plakkerig heeft opgesteld. Wanneer jouw vriendinnen nu kritisch naar jouw vriendje kijken, praat jij alle dingen goed. 'Hij belt weinig, want hij heeft het zooooo druk...' 'Maar luister dan, hij kan nu toch niet trouwen, want hij zit zonder huisje..' of ehm 'Ik ben ook wel een beetje hard tegen hem geweest de afgelopen tijd.' Ughhhhh, het eindeloze gemaarrrrr! Dit maak je jezelf allemaal wijs en je gaat er op een gegeven moment ook in geloven. Je gaat echt geloven dat zijn afstandelijkheid te maken heeft met jouw karakter, jouw foute aanpak, enzovoorts. Dat hij zich nu gedraagt als een onsympathieke klootzak is jouw schuld! Opgelucht ga je naar huis en houdt vol dat jullie liefde nog niet over is.. Je moet alleen wat meer moeite doen, meer bellen, meer toenadering zoeken en geen zeikwijf zijn.
Je stort je hart uit in een e-mail. Je vertelt hoe je je de afgelopen dagen hebt gevoeld (ZOOOO FOUT! Mannen hoeven echt niet te weten dat jij dagenlang in dezelfde ondebroek hebt gelopen of een vinger in je keel hebt gestopt omdat je je eetlust kwijt bent). Zo he he, poeh... goed man, je hebt nu 7 volle a-4 blaadjes volgetypt met jouw gevoelens. Je klikt op het verzendknopje.. Dit geeft je vast een gevoel van opluchting. Hij zal jouw eerlijkheid waarderen en inzien dat jij het beste is wat hem is overkomen en dat er geen enkele vrouw zal zijn die van hem zal houden zoals jij dat doet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten