Een ongestelde poes

20 oktober 2012

Een ongestelde poes

Ik voelde mijn mobiel in mijn tas trillen. Het zal vast Youssef zijn, dacht ik. 'Hey Sofia, ben er al, wil je ook een kopje thee?' Ik voelde mijn spaghetti benen alle kanten opgaan. Wat was hij romantisch zeg. Ik zag al helemaal voor me hoe wij tussen de boeken zaten en diepe gesprekken met elkaar voerden. Ik voelde me zo zweverig, zo happy, intens gelukkig. Ik probeerde alles in me op te nemen. Alles wat ik zag en voelde. Dit zou ik later aan mijn kinderen vertellen. Ik zou ze vertellen hoe hun vader in de bieb voor mij is gevallen. Ik stuurde een smsje terug waarin ik zei dat ik wel zin had in een kopje thee. Weet dat het heel erg wanhopig klinkt in jullie oren, maar in op dat moment zat ik van alles te plannen in mijn hoofd. Stel je voor we zouden gaan verloven. Ik weet niet eens welke ziana of negaffa hot it. En trouwens wat is het verschil tussen een negaffa en een ziana? Ik kom namelijk zelden op bruiloften en als ik er ben, dan sta ik meestal in de keuken te helpen... en ehh soms ook eten. Het uitzoeken wie hot is en wat de nieuwste trends zijn op het gebied van Marokkaanse bruiloften komt op mijn to-do-list.

Na 10 minuten arriveerden we bij de bieb. Faatje controleerde of alles goed zat en we namen afscheid. Zij zou beneden zitten en ik raapte alle moed bij elkaar, nam een diepe zucht en liep de trap op. Shit, vergeten te vragen op welke verdieping Youssef zou zitten. Ik besloot hem te bellen. Bellen is immers sneller dan een WhatsApp berichtje. Aan de andere kant van de lijn hoorde ik zijn mannelijke stem klinken. Jullie denken vast: d'oh mannelijk, hij is toch een man? Ja, maar je hebt een mannenstem en een MANNENSTEM. Pff, ik kwam gewoon niet uit mijn woorden. Nadat ik ophing sprak ik mezelf moed in: u can do this Sofia. Gewoon blijven volhouden dat je laptop stuk is. Tweede verdieping, aan de rechterkant. De zenuwen gierden door mijn lijf. Het was gewoon niet normaal! Ik heb me nooit zo zenuwachtig gevoeld. Ik stond nog liever in een overvolle Arena. Ik kreeg ondertussen een lief smsje van Faat: 'gewoon jezelf zijn, het wordt vast leuk en als er iets is, ben beneden. Kus!'. Gewoon mezelf blijven? Are you out of your mind?! Helemaal mezelf zijn ben ik alleen hier. Alleen hier durf ik mezelf te zijn. Bij Youssef zal dat vast ook wel komen.... nadat we 1 jaar getrouwd zijn. Als ik dat meteen zou zijn, dan zou hij een scheiding aanvragen, denk ik.
En daar was hij.... Jullie kennen vast wel romantische scenes uit films waarin twee koppels elkaar na lange tijd weer zien... en op de achtergrond hoor je prachtige achtergrondmuziek. Zo was dat zaterdag ook. In mijn hoofd speelde het nummer van de reclame Trésor by Lancome af. Voor degene die dit nummer niet kennen:


http://www.youtube.com/watch?v=XvmHj...eature=related

Dit nummer heb ik jaren op mijn telefoon staan. Elke keer als ik in de trein zit of aan het lopen ben fantaseer ik over Youssef. Ik fantaseer dan dat ik Kate Winslet ben en hij de man is in de commercial. We vliegen elkaar in de armen, beloven elkaar eeuwige trouw en worden samen oud en gelukkig. Hij had een spijkerblousje aan, een stoppelbaardje en zijn haar zat een beetje messy, maar dat maakte zijn hele look juist leuker. Ik houd namelijk niet van mannen die er zo gelikt uitzien. Toen ik Youssef begroette en mezelf hoorde praten kon ik wel door de grond zakken. Ik klonk als een ongestelde poes.

Goed, ik schoof aan en hij zette zijn boeken weg. In het eerste halfuur waren we eigenlijk meer aan het praten. We hadden het over koetjes en kalfjes. 'Drink gauw je kopje thee op, want anders word je thee koud'. Het kopje thee was me niet eens opgevallen, ik was verdronken in zijn ogen. Nou, hier komt de eerste blunder. Mijn moeder en eigenlijk heel de familie noemt mij altijd een boerin. Ik snap nu eigenlijk wel waarom. Toen Youssef het kopje thee naar me schoof zag ik een heel raar ijzeren ding met gaatjes. Ik wist gewoon niet wat het was. Youssef had zijn kopje thee al op, dus kon ook niet kijken naar wat hij met dat ding deed. Op dat moment deed ik alsof ik totaal niet nerveus was, maar pff ik stresste me daar letterlijk kapot. Achteraf kon ik mezelf wel op mijn kop slaan.... het was een zeefje.

Ik had hiervoor nooit gezien. Misschien ben ik gewoon heel dom, maar ik drink mijn thee gewoon op de ouderwetse manier. Gewoon met een theezakje en een lepeltje. Gelukkig heb ik mezelf er wel uit kunnen redden, want uiteindelijk bood ik aan om een kopje thee voor hem te halen. Op die manier kon ik afkijken hoe zo'n zeefje precies werkt.